'Arjan Janssen’ Column

Ook het web onthult historische gebeurtenissen gezien de foto die Roel (Zwagerman red.) onlangs van het web plukte van mijn deelname aan de World Junior Squash Championships in 1988! Als aandenken kreeg iedere (minderjarige) deelnemer een kristallen Whisky glas. Dat waren nog eens tijden als jeugdspeler. Niet onder dat serieuze juk van trainers die voor eigen eer en glorie hun pupil aanmoedigen nadat ze deze daarvoor in de trainingen hebben afgemat. Gekweld door griep en verkoudheid haalde ik niet mijn beste niveau, maar mocht het toernooi wel uitspelen. Tegenwoordig wordt een toernooi bij de eerste de beste epidemie afgeblazen.

Maar waarom werd Vanessa in 2004 Wereldkampioen? Daar kom ik straks op terug, want eerst heb ik nog een ander weetje dat niet op het internet is terug te vinden. Wat het web niet aan Roel heeft prijsgegeven is dat ik al in 1986 in Heemskerk heb gespeeld. Lokale helden zoals Joh Hietbrink en Jimmy Fontein waren de iconen van de club zo wist ik. Zeker nadat ik twee jaar eerder een machtige wedstrijd tegen Jimmy speelde op het Frans Otten Stadion. Vanaf dat moment wist ik dat de harde kern van AJAX watjes zijn in vergelijking met de supporters van Marquetsers. Jimmy was tijdens het NK the last men standing voor Heemskerk en speelde tegen mij in de Finale Heren C-plate. Dat deze plek er in het geheel niet toe doet op een NK was voor ons bijzaak, want het was een van de best bekeken wedstrijden van het toernooi. Ik liet de wedstrijd aan Jimmy in de vijfde game met 9-8, na een mislukte return naar de nick. Het zou niet het enige foutje in mijn squashleven zijn. Sommige wedstrijden blijven je je leven lang bij en toen ik Jimmy na 34 jaar weer ontmoete in Beverwijk, bleek dat hij een zelfde herinnering heeft aan die wedstrijd. Jimmy, met het Heemskerkse publiek achter zich en mijn aanhang uit Westervoort stonden hartstochtelijk bij ieder gewonnen punt te juichen en dat heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. Mijn liefde voor Heemskerk was geboren, niet wetende dat ik nu als lid de banen bespeel, met die fanatieke aanhang aan mijn zijde.

De wedstrijdsport heeft mij veel mooie momenten gebracht. Dat is voor mij een belangrijke motivatie om mijn ervaring met andere spelers te delen en dan in het bijzonder de jeugd. Het gaat er niet om dat ieder kind moet trainen om kampioen te worden, maar vooral uitgedaagd wordt om het beste naar boven te brengen. Sport brengt trots, teleurstelling, vreugde, verdriet, ergernis, respect, irritatie en vriendschap bij elkaar. Daarom is het fantastisch dat een grote groep zich vrijwillig inzet voor de jeugd bij MAX Squash. Corona is niet behulpzaam in een vliegende start, maar met alle energie die er in wordt gestoken gaat het ongetwijfeld een succes worden. Zo mooi als het in mijn jeugd was is natuurlijk nauwelijks te evenaren, maar iedere tijd en iedere persoon krijgt zijn eigen verhaal. Laten we hopen dat over niet al te lange tijd weer wedstrijden worden gespeeld en een mooi jeugdtoernooi past daar heel goed bij!

Mitchel had gelijk, er vloeien snel herinneringen op papier die het waard maken om al meer dan 40 jaar dit spelletje te spelen. Al moet ik bekennen dat Corona verre van behulpzaam is bij het uitoefenen van onze geliefde sport.

Maar waarom werd Vanessa Atkinson in Maleise Wereldkampioen? Dit geheim zit in de voorbereiding van het jaar ervoor. Last-minute werd ik gevraagd het Nederlands team te begeleiden tijdens de eerste World Cup Squash. Met Vanessa, Lucas Buit en Peter-Paul Scheerder reisden wij af naar Kuala Lumpur – Maleise.  We werden daar zevende in de rangschikking nadat we in de kwartfinale niet van Nieuw-Zeeland wisten te winnen. Niet omdat zij veel beter waren, maar wel omdat wij de avond ervoor en niet geheel nuchter, tot (erg) laat in een disco waren. In mijn gelukwens aan Vanessa een jaar later grapte ik: ”Het was ook logische dat je hebt gewonnen, want jij hoefde in KL niet meer op stap 😊”.